Mimikra i polimorfizm u motyla papilio dardanus

Abstrakt

Mimikra od wielu lat dostarcza złożonych problemów badawczych dotyczących zagadnień związanych z doborem naturalnym, a szczególnie z doborem płciowym i ewolucją mimikry. Teoria mimikry zakłada, że zwierzęta upodabniają się do innych niejadalnych gatunków aby zminimalizować presję wywieraną przez drapieżniki, które uczą unikać się danego typu ubarwienia ofiary. U pewnych gatunków motyli występuje mimikra ograniczona do samic. Mimikra Bataesa ograniczona do samic i polimorfizm zostały stosunkowo dobrze opisane u afrykańskiego motyla Papilio dardanus. Samice tego motyla upodabniają się do różnych niejadalnych gatunków (modeli), np. z rodziny Dannaidae. Polimorfizm kontrolowany jest przez nie mniej niż 11 alleli zlokalizowanych w jednym lokus. U P. dardanus znane są także samice andromorficzne, których rola nie została jednak poznana. W pracy przedstawiam hipotezy dotyczące ewolucji mimikry oraz hipotezy związane z polimorfizmem samic. Większość hipotez odnosi się do dobru płciowego, pozostałe dotyczą ekologiczno-fizjologicznego kompromisu (ang. trade-off) i korzyści z mimikry zależnych od frekwencji występowania modeli jak też form polimorficznych naśladowcy. Opisuję również możliwe drogi ewolucji mimikry. Ostatnie badania pokazują, że ptaki atakują częściej niejadalne ofiary, kiedy zagęszczenie ich populacji jest większe. Fakt ten jest niezgodny z hipotezą korzyści z mimikry zależnych od frekwencji, która jest uznawana z najbardziej trafną. Hipoteza unikania napastowania samic andromorficznych przez samce także nie wyjaśnia obecności tych forma samic w populacji.