Zapłodnienie i zapłodnienie in vitro

Abstrakt

Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny w roku 2010 przyznana została Robertowi G. Edwardsowi za opracowanie skutecznej metody zapłodnienia pozaustrojowego u człowieka. Zwieńczeniem wieloletnich badań, prowadzonych przez Edwardsa nad fizjologią rozrodu naszego gatunku, było przyjście na świat w dniu 25 lipca 1978 roku pierwszego dziecka, którego rozwój zapoczątkowany został poza organizmem matki, w wyniku zapłodnienia in vitro. Zanim stało się to możliwe, koniecznym było dokonanie szeregu odkryć i opracowanie wielu metod wspomagania rozrodu. Jako jedno z najważniejszych wskazać można odkrycie zjawiska kapacytacji plemników i znalezienie metod przeprowadzania tego procesu in vitro. Od dnia, w którym prace w tej dziedzinie po raz pierwszy zakończyły się sukcesem, prawie 4 miliony dzieci urodziły się na świecie w wyniku stosowania zapłodnienia pozaustrojowego. Kolejnym wielkim przełomem w w medycynie reprodukcyjnej człowieka było zastosowanie techniki ICSI, w której plemnik jest wstrzykiwany mikrochirurgicznie do cytoplazmy oocytu. Dzięki tej metodzie możliwym stało się przezwyciężenie niepłodności wielu typów, także takich, które nie pozwalały na zastosowanie klasycznego zapłodnienia in vitro. Zapłodnienie pozaustrojowe dramatycznie zmieniło oblicze medycyny rozrodu. Techniki opracowane dla jej potrzeb okazały się być także bardzo przydatne w badaniach naukowych nad rozrodem i rozwojem człowieka oraz innych gatunków.