Jadowite ssaki.

Autor

  • Krzysztof Kowalski Uniwersytet im. Adama Mickiewicza, Wydział Biologii, Zakład Zoologii Systematycznej, Umultowska 89, 61-614 Poznań, Polska
  • Leszek Rychlik Uniwersytet im. Adama Mickiewicza, Wydział Biologii, Zakład Zoologii Systematycznej, Umultowska 89, 61-614 Poznań, Polska

Abstrakt

W niniejszym artykule dokonujemy przeglądu jadowitych ssaków, z uwzględnieniem "swoiście jadowitych" (takich jak należący do rzędu stekowców dziobak australijski i zaliczane do rzędu ryjówkokształtnych almiki, ryjówki krótkoogonowe, rzęsorki i jeden gatunek zębiełka), "nieswoiście jadowitych" (nietoperze wampiry) i przypuszczalnie jadowitych (kilka gatunków lori z rzędu naczelnych). Fakt, iż pewne ssaki mogą być jadowite przez wieki ignorowany był przez środowisko naukowe. Dopiero w latach 50-tych ubiegłego wieku podjęto (między innymi przez polskich badaczy) pierwsze próby określenia właściwości jadów niektórych gatunków. Ostatnimi czasy, rozwój nowoczesnych technik umożliwiających rozdział jadów przyczynił się do ponownego wzrostu zainteresowania tą grupą zwierząt i umożliwił badaczom poznanie pierwszych składników występujących w ich jadach. Nie mniej jednak badania nad jadami ssaków są ciągle w fazie wstępnej. W artykule przedstawiamy stan poznania właściwości oraz funkcji jadów wytwarzanych przez jadowite ssaki oraz wskazujemy na możliwości zastosowania niektórych z tych jadów w leczeniu wielu chorób i produkcji leków. Możliwe bowiem, że w najbliższym czasie poznamy dokładniej właściwości lecznicze substancji zawartych w jadach ssaków. A wtedy zapewne wiele z tych substancji, jak wcześniej składniki jadów pająków, pszczół czy węży, znajdzie zastosowanie w farmakologii czy medycynie.

Downloads

Download data is not yet available.

Pobrania

Opublikowane

09-12-2017

Numer

Dział

Artykuły