Współczesne metody stosowane w analizie biodeterioracji obiektów zabytkowych
Abstrakt
Interpretacja zjawiska biodeterioracji obiektów muzealnych wymaga podjęcia działań obejmujących identyfikację dominujących gatunków mikroorganizmów oraz ustalenie związku pomiędzy cechami metabolicznymi zidentyfikowanych mikroorganizmów a właściwościami chemicznymi badanych materiałów. Z tego powodu konieczność opracowywania i wdrażania nowych metod badawczych wydaje się nieodzowna. Do precyzyjnego określenia przynależności taksonomicznej drobnoustrojów pochodzących z badanej próby, również tych niehodowalnych w warunkach laboratoryjnych, przyczynił się rozwój metod molekularnych: genetycznego fingerprintingu (m.in. DGGE/TGGE, T-RFLP, SSCP, ARISA, ARDRA), sekwencjonowania rRNA, narzędzi bioinformatycznych, czy metagenomiki. Oznaczenie określonych biomolekuł na powierzchniach zabytkowych, będących następstwem rozwoju drobnoustrojów, oparte jest na stosunkowo młodej dyscyplinie, metabolomice. Całość dopełniają metody analityczne (takie jak np. SEM, EDX, XRD, FTIR), dzięki którym można określić skutki interakcji drobnoustrojów z materiałem zabytkowym oraz mechanizm biodeterioracji. W artykule przedstawiono i scharakteryzowano współczesne techniki pozwalające ocenić zjawisko biodeterioracji materiałów zabytkowych.Downloads
Download data is not yet available.