Otwornice bentosowe dzisiejszej Antarktyki Zachodniej.

Abstrakt

Po ostatniej dekadzie badań, Zatoka Admiralicji na Wyspie Króla Jerzego należy do najlepiej rozpoznanych pod względem występowania otwornic bentosowych akwenów Antarktyki Zachodniej. Opisano stąd kilka nowych dla nauki taksonów, w tym pierwszego żyjącego w Antarktyce przedstawiciela rodziny Elphidiidae, otwornic często spotykanych w Arktyce i uważanych dotychczas za nieobecne w Antarktyce. Znaczącą część żyjących zespołów stanowią dotychczas słabo poznane jednokomorowe otwornice nie posiadające twardych skorupek. Nie mają one szans zachować się w stanie kopalnym i do niedawna były przeważnie ignorowane przez badaczy. Prowadziło to do znaczącego zaniżania różnorodności i liczebności zespołów otwornic, szczególnie w najbardziej płytkowodnych i przybrzeżnych siedliskach. Dzięki stosunkowo szerokiemu rozprzestrzenieniu i wyraźnej różnorodności morfologicznej, najbardziej przydatne do badań środowiskowych są otwornice wielokomorowe. W Zatoce Admiralicji zaobserwowano wyraźne zróżnicowanie batymetryczne ich zespołów, jakkolwiek nie tak znaczące jak w innych obszarach, gdzie silna stratyfikacja wód idzie w parze z rozpuszczaniem węglanowych skorupek na większych głębokościach. Pomimo znacznej różnorodności siedlisk, zespoły otwornic bentosowych wykazują szerokie rozprzestrzenienie w obrębie akwenów przybrzeżnych nie tylko Antarktyki Zachodniej. Znaczące podobieństwo zespołów zaobserwowano pomiędzy skrajnie odległymi geograficznie regionami Antarktyki Zachodniej i Wschodniej, które znajdują się pod wpływem podobnych czynników oceanograficznych. W konsekwencji informacje dotyczące ekologii poszczególnych gatunków i całych zespołów mogą znaleźć szerokie zastosowanie przy analizie materiału kopalnego, co może przyczynić się do lepszego poznania historii środowiska Antarktyki.